Zuid-Afrika (deel 2)

Vanuit Lesotho rijden we door Golden Gate Nationaal Park naar de parkeerplaats van de Sentinel. Deze berg is één van de hoogste van de Drakensbergen en de volgende dag gaan we er een flinke hike maken. Het is een erg mooie route, die helemaal naar een waterval leidt. Helaas bestaat deze maar uit een klein stroompje omdat we midden in het droge seizoen zitten. Maar dit maakt het uitzicht er niet minder spectaculair op!

Via Weenen Nationaal Park willen we terug naar de kust. We komen een paar minuten voor sluitingstijd bij het park aan en de poort is al gesloten. Het is al bijna donker en we willen toch wel erg graag gebruik maken van de camping. Niemand reageert op ons gerammel aan de poort en geclaxoneer. Na een kwartier is Niels het beu en besluit hij over het hek te klimmen, gewapend met een zaklamp loopt hij het park op richting receptie terwijl Sabrine bij de auto blijft wachten. Na een tijdje zo hard mogelijk roepen komen er dan eindelijk een paar medewerkers aan vanuit hun verblijven een stuk verderop. Ze zijn het zichtbaar niet eens met het feit dat Niels binnen de hekken staat maar hebben weinig meer te zeggen wanneer we ze er op aan spreken dat de poort al ruim (oké, een paar minuutjes dan) voor sluitingstijd potdicht is! Ze mopperen nog wat maar we mogen dan toch naar binnen, we zoeken een plekje voor de nacht op de camping zonder hekken. Vlakbij een grote groep Hartenbeesten (soort antilopes) zetten we de tent op en maken een vuurtje.

De volgende dagen blijven we in het mooie, kleine park. We zien er prachtige vogels en hebben geluk als we bij de waterplas vanuit de wildkijkhut een grote groep giraffen zien drinken! Vanuit Weenen gaan we naar Umtentweni, waar we een paar dagen gaan logeren bij de Nederlanders Ko en Eveline. Ze hebben een prachtig huis met uitzicht op de oceaan waar we regelmatig walvissen zien springen. We gaan uit eten en halen herinneringen op over hun reis door West-Afrika. We hebben ze leren kennen via Facebook waar ze al direct enthousiast waren over onze reisplannen. Vanuit hun huis gaan we nog op en neer naar de Howling Moon fabriek in Durban, de plek waar onze daktent gemaakt is. De vriendelijke directeur is ontvangt ons enthousiast en vindt het geweldig dat we helemaal vanuit Nederland zijn komen rijden. We wilden graag de fabriek bezoeken om te vragen of ze ons muggengaas en een rits wilden repareren, na bijna een jaar intensief gebruik waren er wat mankementjes aan onze tent. Tot onze grote verbazing konden we twee dagen later een splinternieuwe tent ophalen, helemaal onder garantie, wat een service!

Midden door het Transkei gebied (een dorre droge bedoeling waar in de tijd van de Apartheid complete bevolkingsgroepen gedwongen werden heen te verhuizen) rijden we verder richting Addo Elephant Park. Net als we daar aankomen horen we een vreemd geklingel van rechtsachter onder de auto komen. Bij nadere inspectie blijkt al snel dat er een blad van ons bladvering is afgebroken! Na alle wasbordwegen heeft het metaal er de geest aan gegeven. Gelukkig zijn de overige drie bladen nog heel en kunnen we nog rijden (hoewel de auto al wel wat scheef hangt). Als we de volgende dag door het park rijden zijn we zo onder de indruk van het mooie landschap en de dieren (zoals de olifant die op onze auto af komt gerend en pas stopt als we zo’n 300 meter achteruit zijn gereden!) dat we helemaal vergeten de brandstofmeter in de gaten te houden! Na een tijdje begint de auto te horten en stoten. Shit, de diesel is bijna op! Zo voorzichtig en economisch mogelijk lukt het ons gelukkig nog net naar een omheinde picknickplaats te komen waar we onze reserve jerrycan gevuld met 20 liter voor het eerst tijdens de reis nodig hebben!

We rijden langs de kust door naar Tsitsikamma, waar we een prachtige wandeling maken over een grote hangbrug en we een heerlijke verse visschotel eten in het restaurant terwijl de golven op de naastgelegen rotsen slaan, wat een prachtig stukje natuur! Vlakbij is de hoogste bungee-jump van heel Afrika, 216 meter van de Bloukransbrug. We gaan er op de bonnefooi heen en Niels besluit dat we het van het lot laten afhangen of hij wel of niet gaat springen, als ze plek hebben gaat hij en anders rijden we door. Na aankomst kijken we naar een aantal mensen die van de angstaanjagend hoge brug afspringen, pff het ziet er toch best wel imponerend uit! We lopen naar het kantoortje en wat blijkt; ze hebben direct plek. Binnen 10 minuten moet Niels klaar staan om zich te melden bij de werknemers. Met een groep Indische toeristen loopt hij via een aan de onderkant van de brug bevestigde loopbrug naar het midden. Stiekem kijkt hij af en toe al over de rand de duizelingwekkende diepte in. Na een tijdje is hij dan aan de beurt en duikt hij hoofd eerst naar beneden! Al snel neemt de adrenaline het over van de angst als hij naar beneden suist! Wat een ervaring!

Nog nagenietend van de sprong zitten we weer in de auto richting Cape Agulhas, op de weg er naar toe begint de versnellingsbak kabaal te maken. Deze was al een tijdje wat aan het rammelen en nu lijkt het erop dat er echt iets kapot aan het lopen is! Rustig aan en veel in de vierde versnelling (omdat dit de enige is waarin de auto geen kabaal maakt) rijden we verder naar Cape Agulhas, een speciale plek voor ons omdat dit het meest zuidelijke puntje van het Afrikaanse continent is. We parkeren er onze auto en trots als een pauw lopen we naar het met toeristen overladen plekje waar de Atlantische en Indische oceaan samen komen. Na 33550 km en 353 dagen zijn we er, toch wel een erg speciaal gevoel! Vanaf hier gaat de neus van de Santana weer een beetje noordwaarts en komen we zoetjes aan richting Nederland, het voelt ook echt meteen zo dat we de heenreis hebben afgerond en kunnen beginnen aan de terugreis.

Aan de rammelende versnellingsbak moet echt wel iets gebeuren en na een paar honderd zenuwslopende kilometers komen we gelukkig aan in Kaapstad waar we al snel een geschikte garage vinden. We laten onze auto er achter en krijgen een Land Rover Defender leenwagen mee. De verlichting werkt maar half, de auto start slecht en het is ongelooflijk irritant om het stuur ineens rechts te hebben maar we zijn al lang blij dat we in ieder geval vervoer hebben om Kaapstad mee te verkennen. We maken gebruik van AirBNB om te overnachten op verschillende plekken in de stad. Uiteindelijk moet er een andere versnellingsbak onder de Santana omdat er een lager stuk is gelopen die heeft lopen huishouden binnen in de bak, vandaar het afgrijselijke rammelende geluid. Het duurt al met al twee weken voor we onze auto weer hebben. We beginnen ons zo langzamerhand ook zorgen te maken over ons visum, want we hebben de drie maanden die we kregen er al bijna op zitten. Gelukkig is Kaapstad een geweldig mooie stad, we bezoeken het centrum met de prachtige Waterfront en doen lekker rustig aan op het strand van Camps Bay. Uiteraard beklimmen we de Tafelberg en genieten van het uitzicht over de stad. Toch zijn we blij dat we na die twee weken de oude gare Defender weer in mogen ruilen voor onze Santana met nieuwe versnellingsbak, het is een flink dure grap geweest, ook omdat we twee weken niet hebben kunnen kamperen. Gelukkig slapen we vanaf nu weer in ons tentje!

We hebben nog maar een paar dagen over op ons visum en rijden dus regelrecht door naar de grens met Namibië. Gelukkig is de route prachtig en de asfalt strak. Na drie maanden Zuid-Afrika zijn we echter wel weer toe aan de leegte, stilte en uitgestrekte landschappen van Namibië.

Zuid Afrika (deel 1)

We rijden door naar de hoofdstad Pretoria, een aantal uren van de grens. We gaan op zoek naar een geschikte plek waar we de eerste tijd met onze ouders kunnen doorbrengen. De guesthouses in de stad zijn stuk voor stuk niet naar onze zin. Gelukkig vinden we een eind uit de stad Twana Lodge, een gezellige ruime lodge met veel groen en een Nederlandse eigenaar. Tot onze ouders komen sleutelen we wat aan de auto, de brandstoftank lekt een beetje en het lijkt erop dat de ontluchtingsslang zijn werk niet goed doet. Ook halen we een extra matrasje voor in de tent, na bijna een jaar elke dag op het originele matras te hebben gelegen is het wat dun geworden, een ergonomisch matras van noppenschuim doet wonderen! We installeren ook een een nieuwe accu, de oude hebben we iets te vaak te leeg laten gaan en deze krijgen we niet meer fatsoenlijk geladen. In combinatie met het relais dat we in Namibië geïnstalleerd hebben (zodat de accu automatisch wordt geladen als de motor draait, dus niet alleen afhankelijk is van zonne-energie) zijn we weer helemaal klaar voor de rest van onze reis. Als laatste halen we de huurauto op, een bijna nieuwe Toyota Fortuner. Wat rijdt dat ineens anders, ook omdat het stuur aan de andere kant zit.

We halen onze ouders op van het vliegveld, wat fijn om ze weer te zien en al snel voelt het gezellig als vanouds. In de komende tien dagen hebben we een vol programma voor ze geregeld, we beginnen eerst met een nachtje in een super-de-luxe appartement in hartje Johannesburg met een mooi uitzicht over de stad. De volgende dag gaan we met de sightseeing-bus een rondje stad doen, we stappen uit bij Constitution Hill en het Apartheidsmuseum. Daarna rijden we met ze naar Twana Lodge, waar we wat aan de auto werken met de vader van Niels. We monteren nieuwe schokdempers en een nieuwe stuurkogel (meegenomen uit Nederland). Helaas is er wat misgegaan met het bestellen van de stuurkogel, er is er een met de verkeerde draad geleverd. Gelukkig kan er snel een goede worden verstuurd.

De dagen erna gaan we samen de panorama-route rijden, we bezoeken prachtige uitzichten en watervallen. Aansluitend een aantal dagen in het Krugerpark, een van de hoogtepunten is toch wel vier grote mannetjes olifanten op een tiental meter van onze auto rond een waterplas, wat een indrukwekkende dieren! We zien nog vele dieren in de prachtige natuur en in het nabijgelegen Hoedspruit Endangered Species Centre komen we met een privésafari nog dichter bij onder andere Afrikaanse wilde honden, neushoorns, leeuwen, luipaarden en gieren. We gaan nog naar een gedeelte van het natuurpark waar ze ons vertellen over de olifanten die er leven, ze zijn wat meer gewend aan mensen en we kunnen erg dichtbij komen. Daarna spenderen we nog een middag en nacht in een vakantiehuisje midden in een wildpark. De dagen zijn voorbij gevlogen, voor ons was het ook even lekker vakantie en de toerist uithangen met onze ouders. We zetten ze geëmotioneerd weer af op het vliegveld, het zal nog wel een jaar gaan duren voor we ze weer zien.

Na nog een paar dagen heerlijk bijkomen bij Twana Lodge gaan we op bezoek bij een Nederlands gezin, ze wonen sinds anderhalf jaar in Pretoria. Paul, Mirjam, Zoë, Perrin en Maylin zijn een erg warm en gastvrij gezin met het hart op de juiste plaats! We verblijven bij ze in het vakantiehuisje naast hun prachtige huis. We hebben een toptijd, erg fijne gesprekken en vermaken ons super met het spelen van spelletjes en bezoeken van een food-festival. We worden heerlijk verwend door Mirjam met een lekkere stoofschotel met ossenstaart, uiteraard bereidt op z’n Afrikaans met een gietijzeren potje. Met een beetje tegenzin, maar een heleboel tips en hints en een erg fijne ervaring rijker, rijden we na een week weer verder richting het zuidoosten.

Via de prachtige wildparken Hluhluwe-Imfolozi, Ithala en Sint-Lucia, waar we wederom de meeste prachtige dieren (waaronder geweldig mooie vogels!) zien en we nog wat spannende tijden beleven doordat we hele grote olifanten tegenkomen op een heel smal en kronkelig paadje, rijden we door naar Sodwana-Bay. Hier gaat Niels zijn duikbrevet halen, iets wat hij al lang op zijn lijstje heeft staan. Na twee dagen in het zwembad oefenen en drie (toch wel flink spannende) zeeduiken mag hij het brevet in ontvangst nemen. Sodwana is één van de betere plekken om te duiken, het is een beschermd stukje oceaan dus er mag niet gevist worden. De onderwaterwereld is prachtig, allerlei prachtige gekleurde vissen en andere zeedieren. Veel mooi koraal wat hier nog flink overal aanwezig is door de beschermde status. Tijdens één van de duiken heeft Sabrine op de camping trouwens flink last van een groep vervet-aapjes. Deze brutale beesten zijn inmiddels flink gewend aan mensen en er dus niet meer bang van. Sabrine wordt letterlijk belaagd door een flinke groep, één van de rotzakken krijgt het voor elkaar de auto in te springen en een pak melk stuk te bijten. Gevolg; een liter melk door de auto heen en geloof ons, dat is een behoorlijke bende.

Vanuit Sodwana rijden we op ons gemakje langs de kust richting Durban, we doen er een paar daagjes over en krijgen onderweg onze eerste lekke band, na 30.000km! We wisselen met de reserveband en rijden de volgende dag naar een garage. Voor een kleine 7 euro wordt de band gemaakt, opnieuw gebalanceerd en gemonteerd, prima prijs dachten wij! In Durban staan we op een fijne groene camping, we lopen bijna dagelijks naar de oceaan om de walvissen te zien. Ze komen in deze tijd dicht bij de kust en het is prachtig om de beesten te zien springen. We gaan nog even langs bij de tandarts voor Sabrine, die al een tijdje last van een kies heeft. Ze wordt erg professioneel en geduldig geholpen, het blijkt een gaatje te zijn. We zijn bijna twee uur binnen geweest maar hoeven toch maar 25 euro te betalen, zelfs inclusief consult en het maken van foto’s, dat krijgen we in Nederland niet voor elkaar.

Vanuit Durban willen we naar Lesotho, het landje wat in Zuid-Afrika ligt en bekend staat om zijn ruige bergachtige landschap. We willen via het hoogste punt in Zuid-Afrika, de Sani-pas de grens met Lesotho over. We krijgen al van verschillende mensen te horen dat het er prachtig, maar ook behoorlijk koud is. We trekken voor de gelegenheid de warme truien maar weer eens uit de kast.

Van Namibië, door Botswana, naar Zuid-Afrika

We besluiten de snelste asfaltweg richting Zuid-Afrika te nemen, dwars door Botswana. We hebben een tijdje geleden al afgesproken dat onze ouders ons komen opzoeken in Zuid-Afrika, maar doordat we wat tijd hebben verloren in Angola en Namibië hebben we een beetje haast om naar Johannesburg te komen, waar ze binnen een week al landen.

We kiezen er dus voor, ook vanwege de speling op een stuurkogel, om alleen over asfalt te reizen. Binnen een paar uurtjes zijn we vanuit Windhoek dan al snel in Botswana, over de Trans-Kalahari snelweg. We hebben de stuurkogel maar even met een stuk binnenband zo strak mogelijk gebonden om het effect van de speling tot een minimum te beperken. Gelukkig gaat de grensovergang erg vlot, aan Namibische zijde geven we ons invoerformulier af, vullen een formulier in en er wordt een stempel in ons paspoort gezet. In Botswana gaat het ook al zo vlot, formuliertje, stempeltje en dan nog even wachten om te betalen voor de roadtax. Sabrine zit ondertussen naar de stempel te kijken en ziet dat er een verkeerde datum bij is geschreven! We hebben een transitvisum gekregen van vier dagen om door het land te rijden, maar de beambte heeft er de datum van vandaag bij gezet als exit-datum. Gelukkig zien we het op tijd en kan het nog aangepast worden.

Zo’n honderd kilometer na de grens parkeren we de auto een stukje van de weg in het dichte struikgewas, Botswana is een erg dunbevolkt land en er zijn weinig wegen, genoeg keus om rustig te kunnen wildkamperen dus. Binnen drie dagen rijden we dwars door het land heen. We gebruiken het nu dus puur als transit om zo snel mogelijk in Zuid-Afrika te komen. Nadat we door Zuid-Afrika hebben gereisd willen we het zuiden van Namibië gaan doen, om vervolgens opnieuw Botswana in te gaan. We krijgen er nu niet veel van mee, behalve één lange saaie weg dwars door het land. En bij een parkeerplaats langs die weg krijgen we bezoek van een aantal bosjesmannen (tenminste dat zeggen ze zelf), die duidelijk flink aangeschoten met grote flessen bier in hun hand komen vragen om geld. Als dat niet lukt proberen ze nog om sigaretten en alcohol te vragen. Helaas hebben we al op veel plekken in Afrika gezien dat er erg veel gedronken wordt onder de arme bevolking, de kloof tussen arm en rijk lijkt hier alleen maar groter te worden.

Na ruim 1200 kilometer vanaf Windhoek komen we aan bij de grens met Zuid-Afrika. Weer gaat het allemaal lekker vlot en binnen een paar minuten rijden we Zuid-Afrikaans grondgebied op. Als we bij het grensgebouw parkeren komen we een Chinese man tegen. Hij vindt ons verhaal zo interessant dat hij op de foto met ons wil. Hij geeft ons zelfs biljetten van 200 Botswaanse Pula en 200 Zuid-Afrikaanse Rand zodat we er wat leuks van kunnen doen, omgerekend bijna 30 euro waard! In het gebouw scannen ze onze paspoorten en nemen ze onze vingerafdrukken. Hier is geen invoerformulier nodig, we moeten alleen even de gegevens van de auto op een formulier invullen. De hele grensovergangprocedure duurt nog geen kwartier, wat een enorm verschil met het gedoe dat we regelmatig in West-Afrika hebben moeten verduren. Op naar Zuid-Afrika, het laatste land van Afrika voordat we weer noordwaarts gaan beginnen aan de terugreis!