Soedan

Soedan

Aan de Soedanese kant is iedereen gelukkig wel gewoon wakker (in tegenstelling tot de slapende douanier in Ethiopië) en dus zijn we vrij vlot het land in. Soedan is het eerste land waarbij we onze ‘Carnet de Passage’ gebruiken, een document wat we via de Duitse autoclub ADAC hebben moeten aanvragen en wat onze auto tijdelijke toegang geeft tot een land. Voor veel landen is het mogelijk om zonder dit document de auto tijdelijk te importeren maar Soedan is voor ons het eerste land waarbij we het echt nodig hebben. Ook voor onze vervolgroute door Saudi Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Iran is het document verplicht overigens. We hebben nog flink wat uren daglicht na de grensovergang en rijden dus al meteen een behoorlijk stuk Sudan in. Soedan bestaat voor het grootste gedeelte uit woestijnlandschap. Door de hitte is er weinig begroeiing, we wildkamperen dan ook maar gewoon een flink stuk van de weg achter een duin midden in het zand. Soedan heeft circa 40 miljoen inwoners maar is ongeveer 20 keer groter dan Nederland, de meeste inwoners wonen in of rond de grotere steden. De rest van het land is dus dunbevolkt en wildkamperen kan zo goed als overal. We rijden dwars door de woestijn over een lange saaie asfaltweg vol met flinke gaten, als we ergens stoppen om te lunchen is er in de verste verte niemand te bekennen. Wel worden we overal meteen belaagd door honderden vliegen, zodat we er toch maar een snelle lunch van maken.

Na een paar dagen eenzaamheid komen we aan in het drukke Khartoem, de hoofdstad. We verblijven midden in de stad bij een jachtclub. Het is een beetje een zooitje en het stikt er van de muggen maar we moeten een plekje hebben in de stad terwijl we ons visum voor Saudi Arabië regelen. Vier dagen lang rijden we elke dag op en neer naar de ambassade. We hadden al vernomen dat alle visumaanvragen via een mannetje gaan, maar omdat deze maar liefst 160 US Dollar per persoon wil voor een 3-daags transitvisum willen we het eerst proberen via de ambassadeur en we vragen een gesprek aan. Helaas is men niet echt van het nakomen van afspraken en meerdere malen worden we van het kastje naar de muur gestuurd. Op een gegeven moment houden we voet bij stuk en eisen dat we naar binnen mogen voor een gesprek. Gelukkig worden we niet meteen weggestuurd maar morgen we tot onze verbazing nog naar binnen ook. We krijgen helaas niet de ambassadeur te spreken maar een van zijn directe collega’s. We leggen de situatie uit en geven hem al de benodigde papieren (inclusief onze zelf gefabriceerde huwelijksakte, als je niet getrouwd bent kom je het land namelijk al helemaal niet in). Hij schrijft wat Arabisch op een briefje voor ons maar zegt vervolgens helaas alsnog dat we de rest van de aanvraag bij een reisbureau moeten gaan doen. En laat dat nu net weer dat regelaartje zijn die zo’n hoop geld vraagt. We komen er dan dus ook niet onderuit, we balen er van omdat we zo ook nog eens een hoop tijd hebben verspild. Als we vervolgens de papieren, onze paspoorten en 320 US Dollar bij de man gaan brengen is het gelukkig wel allemaal snel geregeld. Binnen twee dagen is het felbegeerde visum in ons paspoort geplakt. We kunnen de stad uit!

Een paar dagen nadat we de stad uit zijn horen we dat er rellen zijn uitgebroken, precies in het gebied waar wij ook meermaals doorheen zijn gereden. Inwoners van Soedan zijn het al een tijdje niet eens met de gang van zaken in het land en gaan steeds vaker massaal de straat op. Als toerist zijnde hoef je in principe nergens bang voor te zijn, maar de demonstraties worden wel met harde hand bestreden door het regime. En daar wil je niet midden tussenin zitten! Er zijn de afgelopen tijd al tientallen doden gevallen, misschien is het ook eens tijd dat er flinke verandering komen in het arme land.

We rijden door naar de belangrijkste historische plek van Soedan, de piramides van Meroe. We bekijken de indrukwekkende tombes van de koningen en koninginnen die ruim 900 jaar over dit gebied heersten. Ze zijn niet zo groot als de bekende piramides in Egypte maar toch erg interessant door hun aparte vormen en sierlijke inscripties. Het is er lekker rustig en bij de uitgang worden wij als enige toeristen dan ook belaagd door de tientallen souvenir verkopers die ons allemaal hetzelfde aanbieden. Voor de prijs hoeven we het niet te laten, twee zandstenen beeldjes van de piramides kosten nog geen 50 eurocent. En daar staan deze mensen dan de hele dag voor in de bloedhete zon.

Er is een brandstofcrisis gaande in Soedan, sinds Zuid-Soedan onafhankelijk is geworden. De meeste olievelden liggen namelijk in het zuiden van Soedan. We merken het behoorlijk en er is bij veel tankstations geen diesel te verkrijgen. Waar wel diesel is staan soms wel kilometers lange rijen. Gelukkig mogen wij als toeristen bijna altijd voor en worden we door wachtende mensen voorgelaten. Langs de wegen zijn overal illegale tankstationnetjes opgezet. Vaak gewoon een verzameling olievaten, het is een smerig en gevaarlijk boeltje.

We gaan naar de Rode Zee, Port Sudan. De belangrijkste havenstad van het land. Hier gaan we de veerboot naar Saudi Arabië nemen. Overal in het stadje worden kaartjes aangeboden, van verschillende lijndiensten die een paar keer per week over varen. De prijzen verschillen nogal en omdat we graag een ticket willen inclusief privécabine duurt het even voor we een betrouwbare verkoper vinden die ons geen poot wil uitdraaien. We moeten nog een dagje wachten voor we kunnen overvaren. De volgende dag gaan we ons melden in de haven, bij douane en immigratie is het weer als vanouds chaotisch en druk, maar daar zijn we ondertussen al behoorlijk gewend aan geraakt. We mogen zelf onze auto tot aan het schip rijden en vanaf het bovendek zien we een paar uur later onze auto ingeladen worden. Het is druk op de boot, veel Soedanezen gaan naar Mekka voor de heilige bedevaart. Gelukkig hebben wij een rustige cabine met airco en eigen badkamertje. Het grote deel van de reis brengen we slapend door. Vroeg in de ochtend staan we bovendeks te turen naar het volgende deel van ons avontuur; Saudi Arabië.

3 gedachten over “Soedan”

  1. Hoi Niels en Sabrine,

    Man o man wat maken jullie veel mee en wat zien jullie veel!
    Waar zijn jullie nu?
    Geniet nog van de laatste maanden!

    Groetjes Ruurdje

  2. Wat een prachtige verhalen allemaal. Heb zitten genieten van alles wat jullie schreven. Soms had ik het gevoel dat ik er zelf bij was. Heel veel plezier nog verder

Laat een reactie achter op Hennie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *