Iran
In de ochtend komen we aan in Bandar Abbas, een havenstad in het zuidoosten van Iran. Het is Iraans nieuwjaar en dus zijn veel beambten vrij. Er is niemand aanwezig die ons kan helpen met het inklaren van onze auto. We loopt er een fixer rond die zegt ons te kunnen helpen, maar dan morgen. We proberen hem nog over te halen om vandaag alles al te regelen maar hebben al snel door dat dit een dure grap gaat worden. We moeten de auto laten staan op het haventerrein en een nacht in een hotel in de stad overnachten. Bandar Abbas is een levendige stad met een gezellig drukke boulevard. Iraniërs houden van kamperen en doen dit dan ook overal, op parkeerplaatsen, in parken en op het strand staan tentjes waar ze met de hele familie omheen zitten. Ze eten kebab met rijst en roken waterpijp. We lopen wat door de straten, op zoek naar een wisselkantoor. Gelukkig staan deze vaak in het Engels aangegeven, want van de Perzische taal kunnen we nog niet veel maken. We wisselen onze Euro’s tegen een erg gunstige koers. De Iraanse Rial staat erg laag op het moment, gunstig voor ons, klote voor de Iraniers. Tijdens onze reis door het land horen we ook veel mensen hierover klagen.
De volgende dag gaan we de auto inklaren, helaas hebben we hiervoor echt een fixer nodig. Weinig mensen spreken Engels en alles staat in het Farsi aangegeven en daar begrijpen we niks van. De fixer komt erg vriendelijk en behulpzaam over maar al snel hebben we door dat dit niet zo is. Hij probeert er een behoorlijk slaatje uit te slaan. Deze havenstad is de enige plaats waar reizigers uit Dubai en Oman aankomen en die worden een behoorlijke poot uitgedraaid. Als we uiteindelijk moeten afrekenen (na drie uur lang van loket naar loket te zijn gesleept) wil de man ook het liefst in Euro’s of Dollars worden betaald. We geven aan dit liever in hun eigen munteenheid te doen waarna hij een belachelijke omrekenkoers gebruikt. We zijn niet van plan om ons zo op te laten lichten en zeggen hem dat we zoveel geld niet bij hebben. We zullen gaan wisselen en hij kan morgen bij ons hotel de rest van het geld op komen halen. Uiteraard zorgen wij dat we dan al vertrokken zijn, we hebben er geen problemen mee zulk volk een koekje van eigen deeg te geven.
We rijden een eind richting Shiraz, een stad richting het noorden van het land. We worden nog gebeld door het hotel waar we verbleven zijn, er is inderdaad iemand geweest om geld te halen. Tegen die tijd zitten wij al midden in een prachtig berglandschap. De doorgaande wegen in Iran zijn prima. Het landschap is prachtig. Iran heeft het allemaal; zee, bergen, woestijnen en prachtige vlaktes. We vinden vaak mooie plekjes temidden van prachtige, rustige vergezichten. Mensen zijn vriendelijk, nodigen ons vaak uit om thee te drinken of te komen eten in hun huis. Iedereen is erg geïnteresseerd in ons, we worden massaal gefotografeerd terwijl ze ons in halen. Een enkele keer wordt ons zelfs gevraagd te stoppen om ons de hand te schudden en een klein gesprekje in gebrekkig Engels te voeren.
In Shiraz komen we een stelletje tegen wat redelijk Engels spreekt. Ze zijn niet getrouwd en mogen daarom eigenlijk niet samen over straat. De vrouw draagt een hoofddoek omdat dit verplicht is maar verteld ons dat ze dit liever niet zou doen, ze draagt de doek nu wat nonchalant op het achterhoofd met een flinke pluk geblondeerd haar er onderuit. Veel meiden en vrouwen dragen de hoofddoek op deze manier, we merken dat er behoorlijk wat verzet is tegen de overheid. Veel mensen klagen over het strenge beleid en vragen ons wat we van Iran vinden, stuk voor stuk balen ze van het negatieve imago van het land. Veel mensen hebben een pesthekel aan de overheid en snakken naar meer vrijheid. Het stelletje in Shiraz riskeert een behoorlijke straf door samen ongehuwd over straat te gaan, als ze daarna ons ook nog van hun zelfgemaakte wijn laten proeven zijn we helemaal verbaasd. Mochten ze een paar keer met alcohol worden gepakt, dan kan daar zelfs de doodstraf op staan!
Vlak bij Shiraz bezoeken we Persepolis, een oude nederzetting vol met paleizen, gebouwd in de vijfde eeuw. De nederzetting is toentertijd verwoest door Alexander de Grote maar inmiddels weer gedeeltelijk opgebouwd. Wat een pracht en praal, hier komen we veel toeristen tegen maar ook veel Iraniërs komen een kijkje nemen bij hun meest belangrijke toeristische trekpleister.
Vanuit Shiraz rijden we op ons gemakje door het prachtige land naar de hoofdstad Teheran, we komen door bergachtig gebied, langs grote meren en woestijnvlaktes en door mooie steden met erg veel cultuur en historie. Esfehan is één van die steden. De moskees en bruggen zijn erg indrukwekkend en we slenteren uren over de bazaar waar je gemakkelijk verdwaald. We eten ons ziek aan verse dadels en andere Iraanse zoetigheid. Overal verkoopt men de typische Oosterse tapijten, ze zijn prachtig mooi en we laten ons uitgebreid informeren over hoe elk tapijt een verhaal heeft, door naar de patronen te kijken kun je zien uit welke streek het komt, wie het gemaakt heeft en welk doel het heeft. Uiteraard kopen we een backgammon bord, het nationale spel van Iran.
We slapen in de steden in goedkope hotels en tussendoor vinden we elke keer een prachtig plekje midden in de natuur. We kamperen samen met een Nederlands gezin die we bij toeval tegenkomen op één van die plekjes. Ze hebben 16 jaar in Dubai gewoont en zijn nu met hun Land Rover onderweg naar Nederland, ze zijn van plan om zelfs helemaal via Scandinavië terug te gaan dus hebben nog een prachtige reis voor de boeg. Even twijfelen we nog om ook die route te nemen maar het zou ons een hoop tijd en geld extra kosten dus we houden ons maar aan de geplande route via Turkije en zuidoost Europa.
Teheran is een enorme stad, erg modern en van alle gemakken voorzien. We gaan in op één van de vele uitnodigingen en logeren een nachtje bij een Iraans gezin. We eten mee, uiteraard kebab, en ze staan erop dat we in hun bed gaan slapen. Zelf gaan ze in de woonkamer op een tapijt liggen! De volgende dag laten ze ons een gedeelte van Iran zien en gaan we volgens goed Iraans gebruik picknicken. De dochters van het gezin spreken wat Engels en zo kunnen we toch nog redelijk communiceren. Erg interessant om dit mee te mogen maken. We gaan nog naar de grootste boekhandel van de stad waar we opkijken van het grote aantal boeken waar Adolf Hitler op de omslag pronkt. Die mafkees wordt hier nog gezien als held, want aan Joden hebben de meeste Iraniërs een pesthekel. En zo worden we toch regelmatig op onze reis door Iran met onze neus op de feiten gedrukt dat hier een bekrompen en eng regime de touwtjes in handen heeft.
Vanuit Teheran gaan we kijken bij de Kaspische zee, wat eigenlijk een enorm zoutmeer is. Het weer valt wat tegen, het regent de hele tijd. Maar we genieten toch van het uitzicht over het enorme meer en begrijpen waarom men vroeger dacht dat dit een oceaan was. We volgen de kustlijn helemaal richting Azerbadjan, waar we langs de grens door prachtige groene bergen richting Tabriz gaan. Hier vinden we een parkeerplaats in het midden van de stad waar er warme douches zijn waar we uiteraard gretig gebruik van maken. We bezoeken de oudste bazaar van Iran waar we een typisch Iraans tapijt op de kop weten te tikken. Hierna bezoeken we de rotswoningen, die tot op heden nog steeds bewoond zijn. In het zachte gesteente zijn complete woonvertrekken uitgehakt in een erg indrukwekkende omgeving.
Vanuit Tabriz gaan we naar de Turkse grens, we hebben al onze jerrycans afgevuld met diesel, deze kost (mede door de goede wisselkoers) maar 2 eurocent per liter! In Turkije is dit weer ruim een euro dus vullen we alles wat we hebben en rijden met ruim 200 liter diesel in onze tank jerrycans richting de grens. We hebben gehoord van een zogenaamde brandstofbelasting, dat er bijna een euro per liter aan belasting wordt gevraagd door de Turken. Hopelijk komen we daar onder uit!