Democratische Republiek Congo

Meteen na de grens slaan we rechtsaf een smal zandpad op, we weten dat namelijk op de doorgaande weg na een paar kilometer een checkpoint is waar men roadtax vraagt. Via deze zandpad kunnen we die mooi omzeilen. Het is best een stuk om en door de regen van de afgelopen dagen is het af en toe een behoorlijke glijpartij en zijn alle kuilen in de weg gevuld met water. Gelukkig komen we zonder vast te zitten aan bij een klooster in Moanda, hier zijn wat kamers voor passerende reizigers maar er kan ook gekampeerd worden. Bij de beheerder wisselen we wat USD voor Congolese Francs, zodat we wat boodschapjes kunnen doen in de paar dagen dat we hier zijn. We hebben namelijk voor DRC een transitvisum, dit betekent dat we acht dagen de tijd hebben om door het land te reizen. We hebben hiervoor gekozen vanwege de aanzienlijke lagere kosten en omdat er eigenlijk voor bijna geheel DRC een negatief reisadvies geldt vanwege alle ongeregeldheden en allerlei onfrisse groeperingen. We wilden dus sowieso niet te lang blijven rond hangen hier.

Vanaf het klooster rijden we verder richting Matadi, waar we uiteindelijk de grens met Angola willen oversteken. De doorgaande weg bestaat uit modder, het is één grote glijpartij en regelmatig staan er vrachtwagens of bussen tot hun assen vast in de blubber. Met onze versnelling in 4-laag crossen we overal met redelijk gemak langsaf. Één keer moeten we wat betalen aan wat lokale jeugd, er staat een vrachtwagen zeker anderhalve meter diep vast in de modder en voor een paar centen mogen we gebruik maken van de omleiding die de jongelui hebben vrijgekapt. Gelukkig komen we precies op het juiste moment want het lijkt er op dat de vrachtwagen al dagen vast staat.

Een eindje verderop staat er een oude Mercedes pick-up muurvast, we besluiten om ze te helpen en trekken het vrachtwagentje uit de blubber. We zijn benieuwd hoe lang het duurt voordat ze weer vast staan want de weg lijkt alleen maar slechter te worden vanaf hier. We rijden door stukken met ruim honderd meter alleen maar water. Best eng omdat je dus niet kan zien wat er zich allemaal onder het water bevindt. Gelukkig gaat het allemaal goed, maar de hartslag heeft af en toe wat overuurtjes gedraaid!

Het eerste checkpoint waar er roadtax wordt gevraagd hebben we weten te omzeilen, helaas lukt dat bij de tweede niet. Als we aan komen rijden proberen we eerst te doen alsof we het niet begrijpen, maar we hebben al snel door dat we daar niet mee weg komen. Er moet belasting worden betaald om hier over de wegen (ja, voor die blubberwegen ja) te mogen rijden. We weten dat wij als toeristen 25000 Congolese Franc (12,50 euro) moeten betalen omdat we een buitenlandse auto hebben. Voor locals is het maar 2500 Franc dus er wordt al behoorlijk wat extra aan ons gevraagd. Als we aan de mannen vragen hoe duur het is krijgen we drie verschillende antwoorden, variërend van 25000 tot 50000 Franc. Wij weten al hoe laat het is, die gaan ons proberen op te lichten. Bij het betaalhokje vragen we om de prijslijst, die vervolgens tevoorschijn wordt gehaald. Ze zeggen dat wij 50000 Franc moeten betalen en wijzen op een regel waar staat: Camions et busses, wat dus vrachtwagens en bussen betekent. Daar boven staat de regel: Voiture (auto) met daarachter het goede bedrag. We worden best wel pissig van deze corrupte zaken en laten dat ook goed merken. De agenten zijn nog bezig met het overschrijven van de gegevens van onze paspoorten en we wachten rustig tot we die terug krijgen, zodat ze die in ieder geval niet als troef kunnen gebruiken. We krijgen ze terug en gaan vervolgens de discussie aan, dit loopt best hoog op. We vinden het ook serieus belachelijk dat ze op deze manier toeristen proberen op te lichten. We verheffen onze stem behoorlijk en zeggen het schandalig te vinden. Het duurt een (tergend langzaam) half uur voor ze overstag gaan en met chagrijnige kop nemen ze het correcte bedrag van 25000 Francs aan en krijgen wij het bonnetje waar we mee door de slagboom mogen. De aanhouder wint!

Vlak voor we bij het hotel uitkomen waar we op de binnenplaats gaan kamperen trekken we nog een keer een auto uit de penarie. We rijden inmiddels op de asfalt en iemand heeft het voor elkaar gekregen om met zijn achterwielen in de waterafvoer langs de weg terecht te komen. Onder luid gejuich van omstanders trekken we hem weer de weg op! Bij het hotel aangekomen voelt Niels zich niet goed en we gaan op tijd naar bed. De volgende ochtend is hij nog steeds niet lekker als we richting Matadi gaan. Onderweg een aantal keer zijn temperatuur opgemeten en die begint steeds hoger te worden, ondertussen al 38,8. In Matadi aangekomen gaan we dus eerst maar eens op zoek naar een kliniek voor een bloedtest omdat we beginnen te vermoeden dat het wel eens malaria zou kunnen zijn.

We gaan naar een kliniek in de rommelige, chaotische binnenstad. We worden direct geholpen en na wat testjes en checks worden er een paar buisjes bloed afgenomen. We moeten na een paar uur terugkomen voor de uitslag. Als we terug bij de kliniek zijn zegt de laborant al meteen bij binnenkomst; You got malaria. We hadden al zo’n vermoeden maar schrikken toch een beetje. Gelukkig hebben we een medicijnenkuur bij ons. We besluiten naar een hotel te gaan, het is wel zo fijn om een kamer met airco en ontbijt te hebben. Hotel Panorama heeft een prachtig uitzicht op de immense Congo-rivier. Niels ziet er niet veel van want hij ligt bijna een week doodziek op bed. Ondertussen gaan we nog een keer naar een kliniek omdat de kuur niet goed aanslaat. In deze kliniek krijgt Niels Artesan-injecties, daarna moet hij nog drie dagen een medicijnenkuur nemen. We hebben de pech dat Niels net in DRC malaria krijgt, de kwaliteit van de gezondheidszorg is hier ver beneden die van de omringende landen. De klinieken zijn druk en chaotisch en terwijl Niels zijn injecties krijgt vliegen er een aantal muggen door de ruimte. Gelukkig zijn de naalden wel steriel verpakt. We zijn dan ook erg blij dat de injecties aanslaan en Niels na een aantal dagen weer helemaal opknapt. We gaan op weg naar Angola! Inmiddels is ons visum wel met drie dagen overschreden dus we hopen dat we daar geen gedoe mee krijgen!