We hebben geen idee waar we heen moeten en zijn inmiddels al een paar uur kleine vage paden aan het volgen die soms zomaar ineens ophouden… We hebben gekozen om de grensovergang te kiezen die het snelst bereikbaar was vanaf de grens met Senegal waar we om zijn gekeerd. Dit bleek Melgue te zijn. Een erg kleine, weinig gebruikte, offroad grensovergang. Vanaf Selibaby (de laatste grote plaats in Mauritanië) hebben we onze navigatie ingesteld op de grens. Hoe uitgebreid de kaarten op ons navigatietoestel ook zijn, de route naar deze grens staat er niet op. We moeten het dus doen met een simpel pijltje op het scherm wat ons de richting in wijst waar we heen moeten. Simpel genoeg zou je denken, helaas is het gebied hier erg dichtbegroeid en bergachtig en liggen er overal kleine paden en ezelkarrensporen. In het begin proberen we nog de pijl zo goed mogelijk rechtdoor te laten wijzen, we volgens allerlei paden en sporen. Maar na een aantal uur hopeloos rondjes te hebben gereden omdat de paden zomaar ophouden of we uitkomen bij een akkertje of steile bergwand, besluiten we helemaal terug te rijden. Onderweg vragen we nog een paar boertjes en kamelenherders of ze de weg weten maar de mensen spreken hier geen woord Frans, laat staan Engels. Ze gebaren ons dat we om bij de grens te komen om de bergen heen moeten, tenminste dat is wat wij ervan begrijpen. We rijden bijna helemaal terug tot Selibaby en besluiten rechtsom langs de bergen te rijden, nog steeds rijden we over allerlei smalle paadjes, vol met gaten, bulten en soms hele stukken erg los zand. We moeten regelmatig onze lage gearing inschakelen om er doorheen te kunnen ploegen. Eindelijk komen we dan uit op een vaker bereden pad, nog steeds te slecht om harder dan 15 km/h te kunnen rijden maar het begint er op te lijken dat we op de goede weg zitten. Na een paar uur over het pad komen we dan eindelijk aan in het grensplaatsje Melgue. We komen via de noordzijde het dorpje binnen en daardoor missen we het douanekantoortje en de uitstempelpost van de politie in eerste instantie. Hierdoor moeten we een klein stukje terug rijden en komen we in tegengestelde richting bij de politiepost aan. Hier liggen een drietal mannen in hangmat of op zelfgemaakte stretcher onder een afdakje thee te drinken. Ze gaan aan de slag met ons paspoort, maar al snel merken we dat er een misverstand is. Omdat we in tegengestelde richting bij de politie aankwamen meent men dat we vanuit Mali komen en Mauritanië binnen willen. Gelukkig komen we er op tijd achter, en met een paar doorkrassingen en verbeteringen in ons paspoort is het allemaal opgelost. Hierna gaan we naar de douanepost, hier zit een jongeman op een kleed op de vloer rijst met pindasaus te eten. Het is overduidelijk dat hij niet goed weet wat hij met ons passavant-formulier moet doen. Na een kwartier wachten omdat de man eerst rustig zijn rijst op eet pleegt hij wat belletjes naar zijn meerdere en mogen we door. Hij maakt nog wel snel een foto van onze auto voor we vertrekken.

We rijden nog een stukje door het dorp voor we bij de grens aankomen. Mauritanië en Mali worden hier gescheiden door een rivier, en er is geen brug of pontje! We zien sporen aan onze zijde het water ingaan en aan de overkant er weer uitkomen. De rivier is zo’n 25 meter breed en zo’n grote doorwading hebben we nog niet gehad, ook stroomt de rivier behoorlijk. Niels zit achter het stuur en begint al wat te zweten van de zenuwen. We staan halverwege de steile rivierzijde met de neus van de auto op een paar meter van het water. Gelukkig lopen er een aantal vrouwen vanaf Malinese zijde richting ons door de rivier. Ze lopen tot ongeveer hun knieën in het water dus in theorie zou dit geen probleem moeten zijn voor onze auto. Als de vrouwen uiteindelijk het water uit zijn besluiten we er voor te gaan. In lage gearing, op ons gemak maar toch ook snel genoeg om niet vast te komen zitten in de modder rijden we zonder problemen naar de overkant! We zijn in Mali!

Met witte verf zien we op een gebouw verderop in slordige letters DOUANE staan, als we bij het gebouwtje aankomen is de groep douanebeambten net aan het poseren voor een foto. In gevechtshouding staan ze met hun AK47 en Gucci-zonnebril in een groepje voor het gebouw. Sabrine gaat het kantoortje binnen om een invoerformulier voor de auto te regelen terwijl een van de mannen Niels vraagt om de auto te openen. Hij begint vervolgens overal op te kloppen, waarschijnlijk wil hij zo horen of er ergens verboden waar verstopt zit. Daarna vraagt hij Niels om alles open te maken, werkelijk alle kisten, alle tassen en alle hoeken en gaten worden onderzocht. Hij gaat best grondig te werk maar de manier waarop is af en toe erg lachwekkend. Hij scheurt een suikerzakje open, proeft het en spuugt het daarna weer uit. “Ok, no problem, it’s sugar” zegt hij. Ook de zonnebrandcrème wordt gespoten waarna hij zijn neus in de nevel houdt om te ruiken. Als hij vervolgens vraagt of er geen bier in onze jerrycans op het dak zit moet Niels toch echt een beetje lachen. Maar de man is bloedserieus en na wederom wat kloppen op de jerrycans constateert hij dat ze leeg zijn. Gelukkig hoeft de daktent niet uitgeklapt te worden als we hem een foto van de tent laten zien en laat hij ons achter met al onze spullen uitgepakt in en om de auto. Nadat we dit weer opgeruimd hebben gaan we het kantoortje in waar een andere beambte ondertussen het invoerformulier heeft geschreven. Hij niet er ook meteen het bonnetje aan vast, we moeten er 5000 CFA voor betalen (zo’n 7.50 euro). De mannen overleggen samen nog wat in het rap Frans, we verstaan niet wat ze zeggen maar zien dat het gesprek wat ongemakkelijk verloopt. Een van de mannen zegt vervolgens dat we 75000 CFA (115 euro!!) moeten betalen. Om zijn woorden kracht bij te zetten typt hij het bedrag in op een rekenmachine. Sabrine wijst naar het bonnetje wat de man zelf uitgeschreven had en zegt dat we niet meer betalen, we geven ze een briefje van 5000 CFA. Vervolgens bedanken we ze en lopen het kantoor uit. Gelukkig worden we niet nageroepen en kunnen we zonder problemen onze weg vervolgen. Ach ja, het was het proberen waard voor ze, maar helaas voor hun, wij trappen er niet in!