Turkije & Europa

Het is nog even spannend bij de grensovergang naar Turkije. Wij zijn er van overtuigd dat we visumvrij het land in mogen. Helaas is dit al een tijdje terug afgeschaft en moeten we gewoon betalen voor een stempel in ons paspoort. We hebben niet genoeg losgeld bij ons en het is niet mogelijk met de creditcard te betalen. Met veel gedoe en de hulp van een aardige Turkse beambte mogen we heel even het grensterrein af om te gaan pinnen. Vervolgens moeten we nog ergens onze gepinde Turkse Lira’s gaan wisselen tegen euro’s of dollars want dat is het enige wat ze aannemen. Het duurt dus wel wat uurtjes voor we de grens over zijn. De auto wordt nog gecheckt door een hond, maar die heeft meer zin om te spelen dan om onze auto te controleren. In alle hectiek vraagt er gelukkig niemand naar al de tot de nok gevulde jerrycans. Die we allemaal met goedkope Iraanse diesel hebben gevuld vlak voor de grens, normaal zou hier blijkbaar belasting over moeten worden betaald maar daar komen we dus mooi onderuit.

Het is koud in het oosten van Turkije, koud en regenachtig. Maar het is er prachtig mooi bergachtig en er liggen her en der mooie meren. We merken erg goed dat hoe verder we richting het westen (Europa) rijden hoe moderner het wordt. We slapen langs modderige akkers van vriendelijke boeren die ons in de ochtend een kop thee komen brengen. We hebben wat problemen met de startmotor, het duurt soms wel een kwartier voor de auto start in de ochtend. We zijn bang dat ie ons een keer in de steek gaat laten dus gaan we op zoek naar een garage om de motor na te laten kijken. Het duurt allemaal wat langer dan verwacht maar na twee dagen is onze startmotor zo goed als nieuw. De garage waar we de reparatie laten uitvoeren wordt halverwege de dag nog bezocht door een ontevreden klant die verhaal komt halen. Hij is het duidelijk ergens niet mee eens en heeft zelfs een geweer bij om zijn woorden kracht bij te zetten. Er wordt flink geschreeuwd en gevloekt maar gelukkig blijft het daarbij. Met een Duitse Turk die in het land is om de begrafenis van zijn vader bij te wonen kunnen we gelukkig wat communiceren, want van het Turks verstaan we geen woord.

In Capadocie overnachten we bijna een week met uitzicht over de Rode Vallei, de plek waar in de vroege ochtend honderden luchtballonen worden opgelaten. Wat een prachtig verschijnsel en wij zitten letterlijk op de eerste rang. We komen daar veel andere reizigers tegen die net onderweg zijn en nog een flinke reis tegemoet hebben, veel van hun zijn onderweg naar Zuidoost-Azië. Wij hebben er al bijna twee jaar op zitten maar bij het horen van hun plannen zijn we soms wel eens jaloers. We zouden het liefst rechtsomkeer maken en met ze mee gaan richting India of Thailand.

We doen het lekker rustig aan door Turkije, genieten van de natuur en vinden een prachtig plekje aan de Zwarte Zee. Het traktorpad er naar toe is trouwens erg slecht en het is de eerste keer tijdens de reis dat we ons vast rijden! Ruim anderhalf jaar de meest modderige en zanderige wegen van Afrika bereden en in Turkije rijden we ons vast! Na een paar uur graven en met behulp van de rijplaten komen we er gelukkig uit. Aan het eind van het pad komen we uit op een hoge klif met een prachtig uitzicht over de zwarte zee. We staan er bijna een week, het enige bezoek dat we krijgen is van een herder en een harpoenvisser.

We bezoeken Istanboel, wat een prachtige stad. Echt weer een beetje zoals we gewend zijn in Europa. Via de brug over de Bosporus rijden we trouwens Europa weer binnen, na bijna twee jaar in Afrika en Azië te hebben doorgebracht. Binnen Europa gaan de grensovergangen een stuk vlotter. In Griekenland wandelen we door de uitgestrekte bossen, we vinden er nog makkelijk een plekje om te slapen midden in de natuur.  Via Bulgarije en Macedonië gaan we naar Albanië. Het is even wennen voor ons dat de landen zo klein zijn, als we willen rijden we er in een paar uur doorheen. We genieten van de natuur en gaan uitgebreid boodschappen doen en uit eten. Maar we merken ook wel dat we weer zin hebben om naar huis te gaan, we weten dat we nog maar een paar duizend kilometer van Nederland af zijn. In Via Albanië en Montenegro rijden we door Bosnië naar Kroatië. Prachtige landen met mooie bergweggetjes en kronkelende rivieren door het ruige landschap.

Vanaf Kroatië gaat het wat rapper, het wordt een paar weken slecht weer in heel Europa en we besluiten om wat sneller door te gaan. We geven wat extra gas en rijden binnen drie dagen door het druilerige weer naar Nederland. Vlak voor de grens gaan we nog één nacht op een camping staan. Wat een onwerkelijk gevoel, morgen zijn we weer terug thuis, terug bij onze familie en vrienden. Wat is het een prachtige ervaring geweest. We hebben het gewoon geflikt, bijna 70.000 km. Met z’n tweetjes en een hele sterke auto. Wat hebben we veel meegemaakt, wat hebben we veel geleerd, wat voor invloed het verder op ons leven zal hebben weten we nog niet maar het was een unieke ervaring! Toch wel wat overmand door emoties rijden we de laatste kilometers door Nederland, het voelt allemaal erg onwerkelijk. Aan de ene kant lijkt het erg lang geleden, aan de andere kant is de tijd voorbij gevlogen. Onze familie staat ons vol smart op te wachten. We zijn er weer, weer terug thuis na twee geweldige jaren!