Grensovergang Mali – Ivoorkust

Na úren stuiteren over smalle zandpaden en door, door het regenseizoen achtergelaten, diepe plassen moeten we uitwijken voor een Citroen Berlingo die ons tegemoet komt. In de auto zit een tweetal Marokkanen die ons waarschuwen niet via deze weg naar de grens te gaan. Het gaat allemaal in rap Frans dus begrijpen we maar de helft, maar wat we in ieder geval meekrijgen is dat de weg 40 kilometer verder dusdanig slecht wordt dat dit zelfs met onze auto niet te doen is. Hun Berlingo zit vol modder en krassen en we zien wat schade aan de onderzijde van de auto. Ze geven als advies de oostelijk gelegen grensovergang te proberen, dit zou betekenen dat we zo’n 5 uur om zouden moeten rijden schatten we in. We besluiten om gewoon door te rijden, zo erg kan het toch niet zijn!?

Na een tijdje komen we inderdaad wat erg slechte stukken weg tegen, erg veel diepe kuilen en wat steile hellingen die we moeten zien te overbruggen. We zien dat er recent een auto flink met de bodem over de grond heeft gesleept en wat diepe sporen erbij, dit zullen de Marokkanen wel achtergelaten hebben. Voor ons is het echter geen probleem, het is zelfs best leuk om af en toe wat uitdaging te hebben. De auto is hiervoor gemaakt en sleept zich er prima doorheen. Achteraf gezien zijn we blij dat we ervoor gekozen hebben gewoon door te rijden want het is nog maar een paar uurtjes naar de grenspost. Het is overigens een prachtige route, langs vele traditionele dorpjes en immense katoenvelden waartussen de enorme hopen geplukt katoen liggen, klaar om opgehaald worden door één van de vele vrachtwagens die zich een weg banen over de modderige wegen.

Bij de politiepost in het grensplaatsje Manonkora zit een eenzame agent buiten op zijn luie stoel naar een klein tv’tje te staren, hij is erg vriendelijk en lijkt blij te zijn eindelijk weer wat klandizie te hebben. Onze gegevens worden enthousiast door hem opgeschreven in zijn Hello Kitty-schriftje. Hierna rijden we door naar de douanepost. Men weet niet goed wat ze met ons aanmoeten zo lijkt het. Als we vertellen dat we een rondje Afrika doen met onze auto kijken ze ons vol ongeloof aan. Degene die ons uit moet stempelen vraagt ons waar hij de stempel moet zetten in ons paspoort, als de stempel vervolgens niet duidelijk genoeg is probeert hij dezelfde plek opnieuw te stempelen, wat uiteraard een nog meer onleesbare dubbele stempel oplevert. Ach ja, hij is zelf tevreden met zijn werk dus we bedanken hem en rijden dan door, Ivoorkust binnen!

Vijf kilometer verder is de eerste politiepost, er hangt een touw met stukken plastic eraan over de weg ten teken dat we daar moeten stoppen. Een brede, nors kijkende agent komt op ons afgelopen, hij lijkt moeilijk te gaan doen maar Sabrine weet direct zijn humeur te verbeteren door te beginnen over de bananen in Ivoorkust, dat ze veel lekkerder en groter zijn dan in Mali. Dit werkt zo goed dat de man ons zonder verdere controle door laat. Maar niet voor hij één van zijn collega’s een grote tros met wel 30 bananen laat halen, die hij ons met een brede grijns meegeeft; “Bienvenue a Cote d’Ivoire”!

Direct na de politiepost is de douane, omdat deze overgang zo weinig gebruikt wordt is er in eerste instantie niemand te vinden. We moeten op een paar deuren kloppen en een aantal malen hard roepen voor er een douanier in zijn onderbroek naar buiten komt. We moeten hem uitleggen hoe en wat we komen doen. Na een paar minuten komen er ook wat collega’s aangeslenterd en wordt er een kantoortje open gemaakt. Wederom worden onze gegevens in een schriftje genoteerd. Als we vragen om het tijdelijke invoerformulier (in Ivoorkust “Vignette Touristique” genoemd) zeggen ze ons dat ze dit niet kunnen geven omdat deze grenspost niet over stroom (en dus geen computer) beschikt. Ze zeggen ons dit formulier te gaan halen in de eerste grote stad. Als we vragen of we geen problemen gaan krijgen als we het formulier niet hebben, antwoorden ze dat dat absoluut geen probleem is. We vragen om het telefoonnummer van de beambte, zodat we hem kunnen bellen mochten we later toch in de problemen komen. We geven de jongens een aantal van onze bananen die gretig worden aangepakt en rijden verder over de zandweg richting de instempelpost van de politie, ongeveer 4 kilometer verderop.

Bij deze post worden we erg vriendelijk ontvangen, de agent stempelt onze paspoorten en laat ondertussen foto’s van zijn kinderen zien. We drinken een flesje water leeg terwijl we staan te wachten op onze paspoorten, als we daarna in de auto stappen met de gestempelde paspoorten op zak komt de agent naar de auto gerend met wat zakjes water in zijn hand. “Welcome to Ivory Coast!”.

We hadden vooraf wat verhalen gehoord en gelezen over corruptie en lastige figuren bij deze grensovergang maar hebben hier niks van gemerkt. De mensen waren stuk voor stuk vriendelijk en behulpzaam. Al met al een fijne ervaring en we voelden ons meteen welkom in Ivoorkust!