Grensovergang Marokko – Mauritanië

We hebben besloten om elke grensovergang binnen Afrika ook even kort te beschrijven. Omdat dit altijd enerverende momenten zijn. Sommige zullen vlot en probleemloos gaan verlopen, sommige zullen het bloed onder onze nagels vandaan gaan halen…

We houden voor onszelf een soort van dagboekje bij (handgeschreven) en het leek ons leuk om de belevenissen van deze grensovergang over te nemen uit dit dagboek. We hebben het even overgetypt want anders zijn jullie waarschijnlijk erg lang bezig om het handschrift te ontcijferen 🙂

Komt ie:

We zijn in Mauritanië! De weg naar de grens verliep voorspoedig, ca. 400km redelijk asfalt. Onderweg hebben we de jerrycans allemaal gevuld. In Mauritanië kost de diesel weer een euro in plaats van 68 cent. Bij het tankstation kwam een man vragen of hij mee mocht rijden naar de grens, altijd lastig zulke situaties. Uiteindelijk maar tegen hem gezegd dat het niet mogelijk was. Aangekomen bij de grens moesten we eerst Marokko uit worden gestempeld. Je vult eerst een formuliertje in, die geef je af met je paspoort. Dan wordt je uit gestempeld. Dan rijd je met de auto de scanner in (met een omweg, wij reden helemaal verkeerd omdat nergens staat aangegeven waar je heen moet). Daarna wordt het tijdelijke invoerformulier afgetekend (dat je de auto weer het land uitvoert). Daarna een controle van de auto (No arms? No drugs?) en dan nog een notitie in het grote politieboek (handgeschreven uiteraard), en we mogen Marokko uit.

Vervolgens houdt na 300m de asfalt op. Je komt uit in een soort niemandsland. Alleen maar zand en stenen. En tientallen autowrakken, de meeste helemaal gestript. Geen idee hoe die hier komen en waarom ze er liggen. Na een paar kilometer door het zand (we volgen een Mauritaniër die de weg weet) komt de grens in zicht. Van veraf komt een man aangerend, druk zwaaiend met zijn armen. Hij roept dat hij “in the border” werkt en ons voor maar 10 euro overal mee kan helpen. Herhaaldelijk zeggen we hem dat we het zelf uit willen zoeken maar hij blijft aan- en opdringen. Deze mensen worden fixers genoemd en we hadden al gelezen dat de meeste grensovergangen prima te doen zijn zonder hun hulp. Als we hem uiteindelijk zeggen (liegen!) dat we weten hoe het werkt omdat we er al vaker zijn geweest herkent hij ons ineens van een paar jaar terug!? Na de laatste te keer duidelijk te zeggen dat we het zelf willen doen en dat hij geen geld van ons krijgt druipt hij af. Vervelend is wel dat hij de hele tijd in het Arabisch met de officiële beambten praat, en wij dus geen flauw idee hebben waarover..

We beginnen de procedure; Eerst paspoortcontrole, dat is zo gepiept (in het kantoortje staan een drietal AK47’s in de hoek, de eerste van vele die we nog zullen gaan zien waarschijnlijk). Daarna wil er een douanier in de auto kijken en meent dat de glazen fles water in de koelkast vol wodka zit (alcohol is ten strengste verboden in te voeren in Mauritanië). Daarna visa, we staan in een rij (waar geen enkele logica in zit) op één of ander binnenplaatsje. Achter een deur die continue wordt afgesloten als er iemand naar binnen gaat worden de visa verleend. Voor de deur staan de hele tijd mensen te dringen en te kloppen. Ze proberen paspoorten naar binnen te krijgen. (Later blijkt dat dit de zogenaamde fixers zijn die de procedure voor anderen afhandelen). In de rij worden we de hele tijd aangesproken, het zijn allemaal mannen en vooral Sabrine krijgt veel aandacht. Als een opdringerig figuur vraagt waar Sabrine vandaan komt antwoordt ze lachend; China! De man begrijpt de hint en druipt af, terwijl Sabrine met haar vingers haar ogen tot spleetjes trekt.

Na een half uur wormen ook wij onszelf het visakantoor in, waar twee mannen achter een bureau zitten. Het lijkt of dat ze het helemaal beu zijn, vooral de linkse zit continue te gapen en in zijn ogen te wrijven. We moeten vingerafdrukken afgeven en er wordt een foto gemaakt. We hebben niet genoeg euro’s om beide visa van te kunnen betalen en hebben gehoord dat je behoorlijk wat extra moet betalen dan de (gebruikelijke) 55 euro per persoon als je in Marokkaanse Dirham of US Dollar betaalt. Uiteindelijk is het 660 Dirham, wat 59,50 Euro is dus het valt mee. Nadat de visa in ons paspoort is geplakt moeten we door naar de douane voor een passavant (het tijdelijke invoerformulier voor de auto). Ondertussen lopen er nog steeds fixers rond (het zijn er tientallen) die je overal mee willen helpen. Het lijkt erg officieel maar aan het einde van het liedje willen ze allemaal 10 euro zien. Ze kennen de douaniers en politieagenten ook wel erg goed dat je haast zou denken dat er onderling het één en ander is afgesproken. Voor het passavant betalen we 10 euro.

Vervolgens naar de politie, die onze gegevens in een oude stoffige computer invoeren. Ook hier is het weer erg druk en chaotisch maar het verloopt vrij vlot. Toevallig staat de man die ons bij het tankstation vroeg of hij mee kon rijden hier ook, dus hij heeft een andere lift kunnen regelen. Een politieman neemt ons weer terug naar de auto, die hij nog even wil checken. Hij kijkt de auto rond maar zoekt niet naar iets illegaals.. Nee, hij zegt dat hij het vaak koud heeft en een jasje wil! Als ik hem in gebrekkig Frans zeg alleen maar shirts te hebben, wil hij wel een shirt van me! Ja, excuses maar daar gaan we niet aan beginnen. Als hij vervolgens om een zaklamp vraagt, spreken wij (ineens) geen woord Frans meer ;).

We mogen door, nog één stap; de autoverzekering. Een politieman komt in de raamopening hangen en vraagt of we verzekering hebben, we hadden van tevoren al besloten te antwoorden dat we die hebben (zodat we vervolgens in een stad veel goedkoper een verzekering kunnen afsluiten). De man wil de verzekering graag zien. We laten onze groene kaart zien. Helaas zijn ze op de hoogte van het feit dat deze (in tegenstelling tot Marokko) niet meer geldig is in Mauritanië. Dus moeten we ter plekke een verzekering afsluiten. Drie dagen kost 20 euro. Dit vinden we veel te veel en we weigeren, het is gewoon een vorm van corruptie. Vervolgens komt een erg autoritaire politieman ons duidelijk maken dat het verplicht is (Obligatoire! Obligatoire!), en dat we bij elke volgende politiecontrole een boete zullen krijgen. Als we het kantoor weer uitlopen smiespelt iemand ons dat toe dat de verzekering maar 15 euro is!

Tegelijkertijd komt de man die met ons mee wilde rijden bij het tankstation naar ons toe om te vragen of we 5 euro hebben. Hij heeft anders een probleem met een bepaalde belasting en komt het land niet in (hij is Libiër). We spreken af dat als we hem 5 euro geven dat hij ons helpt met de verzekering, wat hij vervolgens ook doet in het Arabisch. Uiteindelijk betalen we omgerekend 17 euro met behulp van de man. Het is maar een klein verschil maar volgens ons is het belangrijk niet zo maar in elke corruptie mee te gaan. Het is goed om ze te laten zien dat we niet meteen overstag gaan en maar betalen. Als we dan uiteindelijk (na in totaal 3 uur) Mauritanië inrijden krijgen we van de man nog als tip mee geld te wisselen bij een officiële bank. Niet bij één van de figuren die op dat moment al om onze auto staan. Er zou vaak sprake zijn van vals geld en een hele slechte wisselkoers. Die tip nemen we van harte en vol goede moed gaan we onderweg naar Nouadbihou, de eerste grote stad in Mauritanië, onderweg komen we vier politiecontroles tegen. Uiteraard vraagt er geen enkele om bewijs van autoverzekering…