Grensovergang Nigeria – Kameroen

Grensovergang Nigeria – Kameroen

Vanaf de ranch is het een paar uurtjes rijden naar de grens. Na de gebruikelijke checkpoints (voor en na een grensovergang zijn het er altijd beduidend meer) parkeren we uiteindelijk onze auto vlak voor de brug over de grensrivier. We moeten eerst ons invoerformulier af gaan geven, een erg vriendelijke beambte neemt het papiertje aan en gooit het in een rommelige lade. Zo, nu is onze auto officieel uitgevoerd.

Het volgende hokje (want het is echt maar een aftands gebouwtje van 3 bij 3 meter) is om ons uit te stempelen. Als we binnenstappen is het een drukte van vanjewelste, direct proberen mannen zonder uniform onze paspoorten aan te nemen en zeggen ze ons te gaan zitten. We hebben echter uit ervaring wel geleerd dat dit heel goed de zogenaamde fixers kunnen zijn die na afloop op een erg dwingende manier om geld komen vragen. We houden onze paspoorten dus zelf bij en blijven staan tussen alle anderen. Er staan twee bureaus met daarachter evenveel beambten die het stempelwerk afhandelen, het wordt echter steeds drukker en hectischer in het kleine benauwde gebouwtje dat men op een gegeven moment begint te roepen dat iedereen moet gaan zitten. Dit slaat nergens op want er staan minimaal 20 mensen in het hokje en er zijn maar 4 of 5 zitplaatsen. Niels gaat aan de rand op een bankje zitten en Sabrine blijft in de “rij” staan. Nog steeds blijven de beambten roepen dat iedereen moet gaan zitten, maar het gros van de mensen blijft gewoon staan, Sabrine ook, ondanks dat er tegen ze geschreeuwd wordt. Op een gegeven moment is een van de medewerkers het zo beu dat hij iedereen hardhandig het gebouwtje uit duwt, behalve ons! Wij mogen binnen blijven en zijn op deze manier dus snel aan de beurt. Het voelt een beetje vreemd dat we als blanken een voorkeursbehandeling krijgen, maar het schiet wel lekker op zo!

We mogen de brug oversteken, deze is net breed genoeg voor één auto en er staan al minstens 10 auto’s in tegengestelde richting op te wachten om Nigeria in te mogen. Langs het rijvlak op de brug liggen aan weerszijde hoge wandelpaden waar we dus overheen moeten manoeuvreren, het past allemaal net. Aan de andere kant staan de zwaar bewapende Kameroense agenten ons al op te wachten. Ze komen richting ons autoraam en het eerste wat ze vragen is of we wat voor ze hebben meegenomen. We proberen te grappen dat wij te gast zijn in hun land, en dat wij dus wat van hun zouden moeten krijgen. Ze kijken er wat schaapachtig bij maar laten ons daarna wel door naar de paspoortcontrole. We proberen telkens onze auto zo te parkeren bij grensovergangen zodat de hele weg geblokkeerd wordt, op deze manier lukt het soms om ervoor te zorgen dat de beambten wat sneller werken, helaas heeft het een gemengd resultaat. Onze gegevens worden tergend langzaam genoteerd, de slagboom gaat open en we kunnen een stempel gaan halen.

Het politiekantoor is erg benauwd, bij binnenkomst vraagt een norse agent om onze paspoorten. Hij bekijkt de foto’s en daarna ons als visuele controle. Daarna loopt hij naar binnen en legt de paspoorten bij de chef op zijn bureau, er liggen meerdere paspoorten maar de onze worden bovenop gelegd. Alweer krijgen we een voorkeursbehandeling, we merken dit ook als wij lekker binnen mogen zitten op een stoel. Terwijl buiten pal in de zon minstens 30 Afrikanen zwetend staan te wachten. De chef noteert al onze gegevens in een groot schrift, en daarna ook nog eens op een leeg vel. Dit gaat allemaal in slow-motion, we zitten ruim een half uur te wachten. Het is een echt politiebureau waar ook gevangenen worden gehouden, recht achter het bureau van de chef staan een aantal gevangenen achter tralies.

Vervolgens gaan we naar het douanekantoor voor een invoerformulier, waarna we Kameroen in mogen! Maar aangekomen bij het kantoor krijgen we te horen dat de chef naar de kerk is (het is zondag) en dat deze vandaag niet meer komt, niemand anders mag of kan een dergelijk formulier voor ons schrijven! We praten als brugman, proberen zelfs de boel een beetje om te kopen maar het mag niet baten, de auto komt het land niet in vandaag! De douanemensen raden ons aan de auto voor hun kantoor te laten staan en al lopend op zoek te gaan naar een hotel. We leggen ze uit dat we in onze auto slapen en vinden gelukkig een rustig plekje op een paar honderd meter van het douanekantoor. We gaan lopend de grens over om geld te wisselen, we ruilen onze Nigeriaanse Naira in tegen Centraal Afrikaanse Francs. De volgende ochtend om klokslag 8 uur melden we ons weer bij de douane, de chef is er en binnen 5 minuten staan we buiten met ons formulier! Wederom een voorbeeld dat het reizen in Afrika elke keer weer onverwacht en spannend blijft!

2 gedachten over “Grensovergang Nigeria – Kameroen”

  1. Weer een geweldig verhaal. Gelukkig hebben jullie geen haast. Het is wel jammer dat deze dingen altijd onnodig wat tijd kosten. Veel plezier Kameroen.

  2. Hallo Niels en Sabrune,

    Net weer jullie laatste verhalen gelezen, wat maken jullie een hoop mee!
    Beetje jaloers ben ik wel hoor!

    Geniet ervan, groetjes, Hannie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *