Grensovergang Gabon – Republiek Congo

We vinden al snel het immigratiekantoortje waar we door een chagrijnige ambtenaar uitgestempeld worden. Hij wil overal kopies van; paspoort, visum, kentekenbewijs etc. Erg irritant, vooral ook omdat hij de kopies nonchalant in een grote lade gooit die al tot de nok toe vol ligt met allerlei “administratie”.

Hierna gaan we de offroad track richting Republiek Congo op, van andere reizigers hadden we al vernomen dat de 40 kilometer in erg slechte staat is. We komen er al snel achter dat dit ook zeker klopt. We doen ruim 3 uur over het stukje, waarbij we continue moeten opletten voor de diepe met water gevulde potholes. Sommige zijn zo diep dat het water de auto in komt! Omdat over deze wegen ook nog zwaar beladen vrachtwagens rijden die erg diepe sporen achterlaten (die we door al het water dus niet kunnen zien) is het soms best spannend om door het water te rijden. We komen er uiteindelijk met een erg natte en smerige auto, maar zonder kleerscheuren vanaf.

Een paar kilometer voor de grens is een checkpoint van de politie, de beste man krijgt hier niet zoveel verkeer en nog minder toeristen. Hij weet dan ook niet goed wat hij met ons aan moet. In een groot schrift schrijft hij dan maar zoveel mogelijk informatie op; Paspoortgegevens, beroep, naam vader en moeder, waar we allemaal zijn geweest in Gabon, waar we naar toe gaan in Congo, alle gegevens van de auto etc. etc. We zitten ruim een half uur bij hem en zijn blij als we uiteindelijk weer door mogen. Ook hier weer zijn we erg benieuwd wat ze toch allemaal van plan zijn met alle informatie, zeker omdat we in de ochtend ook al zoveel kopies hebben afgegeven. Het lijkt een beetje dubbelop.

Na de volgende checkpoint, dit keer van de douane, moeten we vervolgens zelf de slagboom optillen om Gabon te verlaten, onder het toeziend oog van de beambten die een stuk verderop in hum luie stoel blijven zitten. Als we dan eindelijk bij de grens met Republiek Congo aankomen moeten we daar de beambten wakker schudden, waarschijnlijk zijn wij de eerste en laatste auto vandaag die van deze grensovergang gebruik maakt.

Zowel bij politie, gendarmerie, immigratie, customs en douane worden dezelfde gegevens genoteerd in de schriftjes. Officieel is ons visum pas over twee dagen geldig maar er is geen haan die daar naar kraait, ze zien het wel degelijk maar geven er gewoon niks om, lekker makkelijk voor ons. Nadat de douanebeambte ons uitlegt dat we het invoerformulier bij het kantoor in een dorp verderop moeten halen (en hij Sabrine probeert te versieren!) mogen we verder rijden, de eerste Congo in! Ondanks de inefficiënte manier van werken is dit een erg fijne grensovergang, niemand vraagt om geld en iedereen is relaxed en vriendelijk. We hebben ze wel eens slechter gehad..

Over de typische rode zand- en gravelwegen rijden we richting douanekantoor. Onderweg roepen de kinderen om een voetbal of de brutalen gewoon direct om geld. We hebben geen voetballen bij ons en zijn ook niet van plan om geld uit te gaan delen, er zou geen eind aan komen want bij ieder dorpje staat weer een nieuwe lading kinderen te schreeuwen. Als we uiteindelijk bij het douanekantoor aankomen duurt het eventjes voor de beambte tevoorschijn komt. In de tussentijd komt er een man op een gaar brommertje vertellen dat we een boete kunnen krijgen omdat we niet met de richting van de rotonde mee zijn gereden. We zeggen hem dat we niet eens hadden gezien dat het een rotonde was en bieden onze excuses aan. De duidelijk dronken man zegt dat hij de politiecommissaris is en rijdt vervolgens (via de verkeerde kant van de rotonde!!) weer terug naar zijn hangmatje in de schaduw. De douanebeambte schrijft binnen een paar minuten een invoerformulier voor ons uit, het kost ons wederom niks en we mogen officieel Republiek Congo betreden!