Van Namibië, door Botswana, naar Zuid-Afrika

We besluiten de snelste asfaltweg richting Zuid-Afrika te nemen, dwars door Botswana. We hebben een tijdje geleden al afgesproken dat onze ouders ons komen opzoeken in Zuid-Afrika, maar doordat we wat tijd hebben verloren in Angola en Namibië hebben we een beetje haast om naar Johannesburg te komen, waar ze binnen een week al landen.

We kiezen er dus voor, ook vanwege de speling op een stuurkogel, om alleen over asfalt te reizen. Binnen een paar uurtjes zijn we vanuit Windhoek dan al snel in Botswana, over de Trans-Kalahari snelweg. We hebben de stuurkogel maar even met een stuk binnenband zo strak mogelijk gebonden om het effect van de speling tot een minimum te beperken. Gelukkig gaat de grensovergang erg vlot, aan Namibische zijde geven we ons invoerformulier af, vullen een formulier in en er wordt een stempel in ons paspoort gezet. In Botswana gaat het ook al zo vlot, formuliertje, stempeltje en dan nog even wachten om te betalen voor de roadtax. Sabrine zit ondertussen naar de stempel te kijken en ziet dat er een verkeerde datum bij is geschreven! We hebben een transitvisum gekregen van vier dagen om door het land te rijden, maar de beambte heeft er de datum van vandaag bij gezet als exit-datum. Gelukkig zien we het op tijd en kan het nog aangepast worden.

Zo’n honderd kilometer na de grens parkeren we de auto een stukje van de weg in het dichte struikgewas, Botswana is een erg dunbevolkt land en er zijn weinig wegen, genoeg keus om rustig te kunnen wildkamperen dus. Binnen drie dagen rijden we dwars door het land heen. We gebruiken het nu dus puur als transit om zo snel mogelijk in Zuid-Afrika te komen. Nadat we door Zuid-Afrika hebben gereisd willen we het zuiden van Namibië gaan doen, om vervolgens opnieuw Botswana in te gaan. We krijgen er nu niet veel van mee, behalve één lange saaie weg dwars door het land. En bij een parkeerplaats langs die weg krijgen we bezoek van een aantal bosjesmannen (tenminste dat zeggen ze zelf), die duidelijk flink aangeschoten met grote flessen bier in hun hand komen vragen om geld. Als dat niet lukt proberen ze nog om sigaretten en alcohol te vragen. Helaas hebben we al op veel plekken in Afrika gezien dat er erg veel gedronken wordt onder de arme bevolking, de kloof tussen arm en rijk lijkt hier alleen maar groter te worden.

Na ruim 1200 kilometer vanaf Windhoek komen we aan bij de grens met Zuid-Afrika. Weer gaat het allemaal lekker vlot en binnen een paar minuten rijden we Zuid-Afrikaans grondgebied op. Als we bij het grensgebouw parkeren komen we een Chinese man tegen. Hij vindt ons verhaal zo interessant dat hij op de foto met ons wil. Hij geeft ons zelfs biljetten van 200 Botswaanse Pula en 200 Zuid-Afrikaanse Rand zodat we er wat leuks van kunnen doen, omgerekend bijna 30 euro waard! In het gebouw scannen ze onze paspoorten en nemen ze onze vingerafdrukken. Hier is geen invoerformulier nodig, we moeten alleen even de gegevens van de auto op een formulier invullen. De hele grensovergangprocedure duurt nog geen kwartier, wat een enorm verschil met het gedoe dat we regelmatig in West-Afrika hebben moeten verduren. Op naar Zuid-Afrika, het laatste land van Afrika voordat we weer noordwaarts gaan beginnen aan de terugreis!